Ξεσκεπάζοντας τον μύθο: Θα έχει κάποιος άλλος μια “καλύτερη εκδοχή” του πρώην;
Όλοι το έχουμε ψιθυρίσει, έτσι δεν είναι; “Κάποιος άλλος θα πάρει την καλύτερη εκδοχή του/της”. Είναι ένας φόβος τόσο διάχυτος που σχεδόν παραλύει. Αυτός ο φόβος, τις περισσότερες φορές, καθηλώνει πολλούς στην εγκατάλειψη μιας ναρκισσιστικής σχέσης, καθιστώντας την ένα ανεπιθύμητο φάντασμα στον απόηχο ενός χωρισμού.
Εμβαθύνοντας σε μια σχέση με έναν ναρκισσιστή, η πρόγνωση είναι γενικά κακή… Ενώ υπάρχουν μυριάδες λόγοι για τους οποίους οι άνθρωποι παραμένουν αγκιστρωμένοι σε αυτούς τους δεσμούς – παιδιά, οικονομικά, κοινωνικά πρότυπα- το τοπίο είναι μονότονα ζοφερό: υποτίμηση, απογοήτευση και συναισθηματική ξηρασία. Το να παραμείνει κανείς σημαίνει ότι κατοικεί συνειδητά σε αυτό το άγονο έδαφος, προσαρμόζοντας την πυξίδα του στον στραβό βορρά του. Κατά κάποιον τρόπο, είναι σαν να κάνεις μια συμφωνία με τον διάβολο.
Ωστόσο, ένας ανησυχητικά συνηθισμένος λόγος που οι άνθρωποι παραμένουν είναι η λανθασμένη αντίληψη ότι έχουν δημιουργήσει μια καλύτερη εκδοχή του ναρκισσιστικού συντρόφου τους. Η πεποίθηση ότι, μετά τον χωρισμό, αυτό το βελτιωμένο μοντέλο θα παραδοθεί, σε συσκευασία δώρου, στον επόμενο. Αυτή είναι μια τραγική παρανόηση. Αν υπάρχει έστω κι ένα φως στο τούνελ των ναρκισσιστικών σχέσεων, αυτό είναι η προβλεψιμότητά τους. Το χαρακτηριστικό γνώρισμα του ναρκισσισμού είναι η συνέπειά του. Είναι ένα ανθεκτικό μοτίβο που δεν κλονίζεται με τίποτα.
Αυτή η εµµονή έχει τις ρίζες της τόσο στην ελπίδα όσο και στον φόβο… Την ελπίδα – το κερί που διατηρείται αναμμένο με όνειρα αλλαγής και μεταμόρφωσης, και το φόβο – τις απειλητικές σκιές της μοναξιάς, της εγκατάλειψης και της έλλειψης αγάπης. Αυτά τα δίδυμα συναισθήματα γεννούν τη σκέψη:
“Κι αν κάποιος άλλος επωφεληθεί από την αντοχή μου;”
Υπάρχει ένα στοιχείο αληθοφάνειας εδώ – οι ναρκισσιστές τείνουν να μεταναστεύουν γρήγορα από τη μία σχέση στην άλλη. Αλλάζουν συντρόφους με την ευκολία που οι περισσότεροι επιφυλάσσουν για την αλλαγή ρούχων, ένα ατυχές υποπροϊόν της επιδερμικής τους άποψης για τις σχέσεις. Ωστόσο, η ιδέα ότι μεταμορφώνονται σε ένα στοργικό, αγαπησιάρικο ον είναι μια αυταπάτη. Το να περιμένει κανείς από έναν ναρκισσιστή να γίνει συμπονετικός από τη μια μέρα στην άλλη είναι σαν να περιμένει να χιονίσει στη Σαχάρα – μια αλλοπρόσαλλη φαντασίωση.
Οι ναρκισσιστικές σχέσεις ευδοκιμούν πάνω σε αυτή τη διχοτόμηση ελπίδας και φόβου. Ο πόνος είναι αισθητός όταν, εβδομάδες μετά τον χωρισμό, βλέπεις τον/την πρώην σου να επιδεικνύει το νέο του ειδύλλιο στο διαδίκτυο. Εσύ έμεινες, τροφοδοτούμενος/η από την ελπίδα. Δίσταζες να φύγεις, ωθούμενος/η από το φόβο της υποτιθέμενης μεταμόρφωσής του/της. Αλλά η πικρή αλήθεια; Είναι ΕΝΤΕΛΩΣ απίθανο.
Η ζωή προσφέρει μαθήματα, όχι δεύτερες ευκαιρίες. Το να μένεις με την ελπίδα της μεταμόρφωσης ενός ναρκισσιστή είναι σαν να πηγαίνεις στην ίδια τάξη κάθε χρόνο. Μάθε, εξελίξου και προχώρα μπροστά. Για τους αντικαταστάτες σου, η ενσυναισθητική σου καρδιά μπορεί να νιώσει ένα τσίμπημα θλίψης, γνωρίζοντας καλά τη συναισθηματική καταιγίδα που πρόκειται να αντιμετωπίσουν. Η ιστορία τους, που θα μοιάζει τρομακτικά με τη δική σου, είναι προδιαγεγραμμένη να έχει το ίδιο φινάλε.